نمایشی از بیم و امید

نمایشگاه عکس «حلب آزاد شد» می تواند هر مخاطب را تا مدت ها در محیط نمایشگاه نگه داشته و او را وادار کند بارها و بارها با دقت عکس های این مجموعه را تماشا کند. طیف وسیعی از اخبار، رویدادها و احساسات را می توان در این عکس ها دید. عکس هایی که در نگاه اول کمی شبیه به هم هستند اما با دقت بیشتر می توان فهمید در هر کدام دنیایی از حرف و سخن نهفته است. عکس های این نمایشگاه در دیدگاه ابتدایی نشانگر شهری مخروبه و به جا مانده از جنگی ویرانگر هستند که دیدن شان دل را خراش می دهد اما اگر با نگاهی دقیق تر به عکس ها و در چشمان مردم همین شهر ویران شده و جنگ زده بنگرید، می توانید امید و عشق به وطن را ببینید. برق چشمان مردم مظلوم و مقاوم حلب که مدت ها با گروه های تکفیری و تروریست ها درگیر بوده و طعم تلخ جنگ و اسارت را چشیده اند، خبر از ایمان شان به خدا و امیدشان به آینده دارد. این پارادوکس عجیب و جالب در تمامی عکس های نمایشگاه دیده می شود و مخاطب را همان طور که پیش تر اشاره شد به دوباره دیدن آثار ترغیب می کند. مرتضی شعبانی در این باره می گوید: «برای من بیشتر از مسئله تخریب شهر توسط گروه های تروریست، خرابی‌ها و آوارگی مردم حلب، بازگشت مردم به خاطر علاقه به مملکت‌ شان به خانه‌های شان در شرایطی که واقعا چیزی از خانه‌ها نمانده بود، خیلی دیدنی بود و دوست داشتم این تصاویر را منعکس کنم.»حضور چشم گیر جوانان و کودکان در عکس های شعبانی به آثار وی طراوت می بخشد. کودکان حاضر در عکس ها یا در کنار خانواده هستند و یا مشغول بازی و حتی سوار بر چرخ و فلک. کودکان و دنیای معصوم شان در تقابل خشم و خشونت جنگ و ویرانه های آن از دیگر پارادوکس های موجود در عکس های این نمایشگاه است. شعبانی در حین عکاسی توجهی ویژه به کودکان و جوانان و جمع های خانوادگی نشان داده است و این موضوع نشان می دهد عکاس تعمدا سعی داشته تقابل سرزندگی و نشاط مردم را با مخروبه های شهری بازمانده از جنگ نشان دهد. شعبانی درباره اینکه چرا به سوریه سفرکرده و از شهر حلب پس از آزادسازی عکاسی کرده است، می گوید: «بالاخره موضوع سوریه و حوادثی که طی این مدت در آنجا رخ داد، کمتر رسانه‌ای و خبری شده است و اگر هم این اتفاق افتاد بیشتر از سوی جبهه مخالف صورت گرفت و سعی بر مظلوم‌نمایی کردند. بنابراین ما از این اتفاق عکس و فیلم خیلی کم داشتیم. متاسفانه از فیلم مربوط به این اتفاق شاید خیلی استقبال ویژه‌ای نمی‌شود؛ به همین خاطر ما تصمیم بر عکاسی از صحنه‌های واقعی گرفتیم و این اقدام بیشتر برای ثبت واقعه‌ تاریخی صورت گرفت.»